Od 05.2001 r. tekstylne pasy mocujące muszą być produkowane zgodnie z normą EN 12195-2 we wszystkich państwach członkowskich Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego (CEN). Dostępne są jedno- i dwuczęściowe pasy mocujące. Pierwsze stosowane są do opasywania i posiadają tylko jedną etykietę. Drugie składają się z części krótkiej i części długiej i dlatego posiadają dwie etykiety. Treść etykiety określona jest przez normę EN 12195-2. W przeszłości była mowa o F dop. – dopuszczalnej sile ciągu. Zdolność mocowania LC („Lashing Capacity”) na nowo określa wytrzymałość maksymalną pasów. Dodatkowa nowość: oznaczenie na etykiecie nominalnej siły napięcia STF. Norma EN 12195-2 zawiera również opis konfiguracji testowej służącej do ustalenia STF („Standard Tension Force”): jeśli do dźwigni ręcznej doprowadzona zostanie siła ręczna 50 daN, należy uzyskać nominalną siłę napinającą STF stanowiącą co najmniej 10 % zdolności mocowania LC. Zgodnie z normą DIN EN 12195-2 dla pasów mocujących wymagane jest podanie nominalnej siły napięcia na etykiecie pasa.
Pasymocujące:cała moc napinająca w akcji.Wytrzymałe, uniwersalne i łatwe w użyciu. Pasy mocujące do zabezpieczania ładunku upowszechniły się z powodzeniem i dziś zaliczają się do najczęściej stosowanych środków mocujących. Kotwienie w pojeździe zaczepów znajdujących się na końcach pasa odbywa się z wykorzystaniem punktów mocujących i szyn zainstalowanych w podłodze lub na stabilnej ramie zewnętrznej pojazdu. Ładunek jest przyciskany do powierzchni ładunkowej dzięki naprężeniu pasów mocujących. Wskutek zwiększonego w ten sposób tarcia pomiędzy ładunkiem, a podłogą pojazdu tworzy się docisk siłowy zapobiegający przesuwaniu się ładunku.
Wybór sposobu mocowania jest zasadniczo uzależniony od charakterystyki ładunku oraz konstrukcji kontenera transportowego. Dopuszczalna obciążalność pasów mocujących (F dop.) podawana jest w daN.
1 kg = 9,81 N
10 N = 1 daN
=> 1 daN ≈ 1 kg
W drogowym transporcie towarów mocowanie ładunków metodą siłową jest powszechnie stosowanym sposobem zabezpieczania ładunku. Metoda siłowa oznacza, że siła napięcia FV w połączeniu z siłą tarcia FW są optymalnie zwymiarowane.
Przypasanie następuje poprzez naprężenie pasów mocujących, pod którymi umieszczony został ładunek. Wraz z siłą ciężkości ładunku pasy mocujące i wywoływane nimi siły oddziałują na ładunek i powierzchnię ładunkową. Aby ładunek nie mógł się przesuwać, siły napięcia i siła ciężkości ładunku muszą zostać do siebie odpowiednio dopasowane. W celu zwiększenia współczynnika tarcia ślizgowego zaleca się ponadto stosowanie mat antypoślizgowych.
Forma siłowa
W przypadku przypasania ładunek jest przyciskany do powierzchni ładunkowej za pomocą środków mocujących. Wskutek nacisku zwiększa się siła tarcia, która zabezpiecza ładunek przed przesuwaniem.
Formakształtowa
Pod pojęciem formy kształtowej rozumie się załadunek towarów bezpośrednio do ściany czołowej, ściany tylnej oraz ścian bocznych. Jeśli cała przestrzeń ładunkowa jest w ten sposób szczelnie zapakowana, wówczas ładunek może być zabezpieczany wystarczająco stabilną konstrukcją pojazdu.
W drogowym transporcie towarów mocowanie ładunków metodą siłową jest powszechnie stosowanym sposobem zabezpieczania ładunku. Metoda siłowa oznacza, że siła napięcia FV w połączeniu z siłą tarcia FW są optymalnie zwymiarowane.
Przypasanie następuje poprzez naprężenie pasów mocujących, pod którymi umieszczony został ładunek. Wraz z siłą ciężkości ładunku pasy mocujące i wywoływane nimi siły oddziałują na ładunek i powierzchnię ładunkową. Aby ładunek nie mógł się przesuwać, siły napięcia i siła ciężkości ładunku muszą zostać do siebie odpowiednio dopasowane. W celu zwiększenia współczynnika tarcia ślizgowego zaleca się ponadto stosowanie mat antypoślizgowych.